شکر واژهای عربی است که در فارسی به سپاس ترجمه می شود. لغت شناسان عربی واژه شکر را به معنای شناخت احسان و نشر آن (لسان العرب، ابن منظور، ج 7، ص 170، «شکر») و یا به تعبیر دیگر، تصور نعمت و اظهار آن معنا کردهاند. (مفردات الفاظ قرآن کریم، راغب اصفهانی، ص 461، «شکر»)
شکر خداوند به این معناست که بدانیم هر نعمتی که به ما می رسد از سوی خداست و هر چیز دیگری که واسطه رسیدن نعمتها به ماست نیز به اراده خداوند واسطه رسیدن نعمت شده است. حالت روحی خاصی که در اثر این معرفت حاصل می شود شکر نامیده می شود.
البته هر انسانی به سبب فطرت و عقل به طور طبیعی نسبت به کسی که احسانی می کند حالت شکرگزاری را دارد و میکوشد تا به هر طریقی شده تشکر نماید.
هم عقل این مفهوم را درک میکند و هم فطرت آدمی این حالت را پذیراست و خود را به نوعی نسبت به احسان کننده و نعمت دهنده، متواضع می یابد و می کوشد به هر شکلی شده تشکر کند.
None در تاریخ در پاسخ به این نظر گفته :
None در تاریخ در پاسخ به این نظر گفته :
None در تاریخ در پاسخ به این نظر گفته :
None در تاریخ در پاسخ به این نظر گفته :
None در تاریخ در پاسخ به این نظر گفته :
None در تاریخ در پاسخ به این نظر گفته :
None در تاریخ در پاسخ به این نظر گفته :