احکام اسلامی

عامل رو سفیدی یا روسیاهی در قیامت چیست؟

رو سفیدى و رو سیاهى در قیامت، در حقیقت تجسّم همان حالات و روحیّات انسان در دنیاست. کسانى که در دنیا ولایت خدا را پذیرفته ‏اند، خداوند آنها را از ظلمات به نور مى ‏برد و در آن روز با چهره‏اى نورانى حاضر مى ‏شوند، ولى آنان که به ولایت طاغوت گردن نهاده ‏اند، طاغوت‏ها آنان را از نور به ظلماتِ هوس و تفرقه و شرک و جهل سوق مى‏ دهند و در قیامت در سیاهى و تاریکى محشور مى ‏شوند.

یَوْمَ تَبْیَضُّ وُجُوهٌ وَتَسْوَدُّ وُجُوهٌ فَأَمَّا الَّذِینَ اسْوَدَّتْ وُجُوهُهُمْ أَکْفَرْتُم بَعْدَ إِیمَانِکُمْ فَذُوقُواْ الْعَذَابَ بِمَا کُنْتُمْ تَکْفُرُونَ (آل عمران ـ 106) وَأَمَّا الَّذِینَ ابْیَضَّتْ وُجُوهُهُمْ فَفِی رَحْمَةِ اللّهِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ (آل عمران ـ 107)

چه کسانی در قیامت بیشترین حسرت را می خورند؟

 آیا گناهکاران گمان نمی کنند که در روز جزا برانگیخته خواهند شد.

انسان ها به خاطر عوامل متعددی از جمله عدم برنامه ریزی های مناسب برای آینده خود و همچنین عدم وجود نظم در برنامه های خود در مراحل مختلف زندگی با حسرت های بسیار زیادی دست و پنجه نرم می کنند، حسرت هایی که برخی از آنها قابل جبران است و برخی دیگر برای همیشه به عنوان یک غم بزرگ در وجود آدمی جا خوش می کند و هر گز از قلب و فکر انسان بیرون نمی رود.

حسرت هایی چون حسرت احترام و تکریم پدر و مادری که دیگر در میان ما نیستند و یا حسرت و اندوهی که بعد از یک امتحان سخت به سراغ ما می آید که چرا از قبل آمادگی های لازم را کسب نکردم و اکنون با شکستی بزرگ مواجه شدم. و یا حسرت بیداری در دل شب و راز و نیاز با خداوند که روزی به سراغ آدمی می آید چنانچه مولوی می گوید:

جمله شب می رسد از حق خطاب
خیز غنیمت شمر ای بی‌نوا
ور نه پس مرگ تو حسرت خوری
چونک شود جان تو از تن جدا 
 

اگر خدا را شناختی رهایش نمیکنی!

 خدا از راه های گوناگون و متفاوت قابل شناخت و اثبات است

خدا از راه های گوناگون و متفاوت قابل شناخت و اثبات است. راه هایی که بعضی بسیار ساده و در خور فهم عموم است و بعضی در حدّ متوسط و بعضی بسیار دشوار و پیچیده اند. براهین خداشناسی به سه طریق برهان فطرت و برهان نظم و برهان علیت تقسیم شده اند.

در این مجال بر آن آمدیم که راه شناخت خدا از طریق برهان نظم بر پایه نهج البلاغه را بیان کنیم:

توصیه هایی از امام علی(ع) برای حل اختلافات بشری

به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ قرآن کریم در آیه 105 سوره مائده به صراحت از هر انسان مومنی خواسته است که به خود آید و به خویشتن بپردازد، اگر چه به مانند بسیاری از پیام های مهم دیگر، این پیام کلیدی و تعیین کننده نیز معمولاً در طول زندگی چنان که باید درک نمی‌شود و بشر به هر چیزی جز خود می‌اندیشد و بها می‌دهد بدون اینکه به فکر خود باشد و با خود بیندیشد که کیست؟ آمدنش به این دنیا بهر چه بوده و به کجا می رود؟

در میان همه ارتباطات  قابل تصور و محتمل برای یک انسان در حیات دنیوی، ارتباط با خود نقش سرنوشت ساز دارد زیرا اولاً سعادتمندی دنیوی و اخروی او در گرو چگونگی این ارتباط است و ثانیاً بسیاری از دیگر ارتباطات انسان تحت الشعاع این ارتباط قرار می گیرند.

اولین و آخرین سوره ای که بر پیامبر(ص) نازل شد

به گزارش حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ درباره اولین و آخرین آیه یا سوره‌ای که بر پیامبر اکرم(ص)، نازل شد، نقل‌های مختلفی وجود دارد که البته می‌توان بین آنها جمع کرد.

الف. اولین آیه یا سوره

اکثر مسلمانان، اعم از شیعه و سنی، اتفاق نظر دارند[1]، اولین مرتبه‌ای که قرآن نازل‌ شد، زمانی بود که رسول اکرم(ص) در غار حِرا، مشغول عبادت بودند. این جریان به لحظه‌های اولیه بعثت پیامبر اسلام(ص) مربوط می‌شود که جبرئیل بر ایشان نازل شده و آیات اولیه سوره «علق» را به آن‌حضرت تعلیم داد.[2] در این جریان، سه آیه یا پنج آیه اول سوره علق نازل شد.[3] بنابر این، اولین آیاتی که به پیامبر نازل شد، آیات اولیه سوره علق بود.

بناهای مذهبی نباید تنها نشانه شهر های اسلامی باشند

به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان حاضر در محل؛ حجت الاسلام و المسلمین محسن قرائتی، رئیس ستاد اقامه نماز کشور در نشست خبری بیست و چهارمین اجلاس سراسری نماز که صبح امروز سوم بهمن برگزار شد، اظهار داشت: نماز ستاد یا مسئولی ندارد و چون همه ما بنده خداوند هستیم تمامی ما در قبال نماز مسئولیت داریم، برای نمونه ستادها و بخش‌های مختلف مانند صدا و سیما باید عملکردشان را در رابطه با برنامه‌ریزی نماز بررسی کرده و اگر کاستی‌هایی در این رابطه دارند، آن را جبران کنند.

جزیره خضرا یا مثلث برمودا، امام زمان(ع) درکدام سکونت دارند؟

به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ یکی از اعتقادات قطعی شیعیان دوازده امامی در دین اسلام، مسئله مهم غیبت چهاردهمین معصوم و فرزند دهم حضرت زهرا، یعنی امام زمان(عج) است.

هیچکس در این موضوع تردیدی ندارد که ایشان در سامرا متولد شده‌اند و تا روز شهادت پدر بزرگوارشان، امام حسن عسگری (ع) در این شهر حضور داشتند و انسان‌های عادی با چشم ظاهر وجود نورانی مهدی فاطمه(عج) را مشاهده می‌کردند، هرچند همین مشاهده نیز برای افراد خاص بود. برای نمونه عمه بزرگوار ایشان حلیمه نیز چند بار امام زمان(عج) را بیشتر ندیدند و حتی یاران نزدیک امام دوازدهم نیز همین طور بودند.

پرهیز رهبران انقلاب اسلامی از تمجید های مبالغه آمیز

به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ مدح و ستایش امری است که بطور مطلق شایسته خداوند متعال است و مدحی که با غلو و اغراق در خصوص انسان‌های خاکی صورت پذیرد، عنوان تملق بر خود می‌گیرد و سرمنشأ بسیاری از آسیب‌های اجتماعی می‌شود. 

در روایات اسلامی نقل شده که گروهی از مردم قبیله بنی‌عامر به خدمت پیامبر اکرم(ص) رسیدند و شروع به ستایش و مدح آن حضرت کردند. حضرت محمد(ص) فرمود: «سخن خود را بگویید، ولی مواظب باشید که شیطان شما را به زیاده‌روی در کلام وادار نسازد.» 

این پیام حاکی از آن است که اغراق و مبالغه در مدح و ثنا ممکن است از راه درست خارج شود و عنوان دروغ و تملق بر خود بگیرد. خاتم المرسلین(ص) در این حدیث به مسلمانان هشدار می‌دهند که حتی برای تمجید از شخصیت ایشان نیز زیاده‌روی نکنند و از ستایش بیهوده و تملق‌گویی بپرهیزند.