احکام اسلامی

اکثر مسلمانان، اعم از شیعه و سنی، اتفاق نظر دارند[1]، اولین مرتبه‌ای که قرآن نازل‌ شد، زمانی بود که رسول اکرم(ص) در غار حِرا، مشغول عبادت بودند. این جریان به لحظه‌های اولیه بعثت پیامبر اسلام(ص) مربوط می‌شود که جبرئیل بر ایشان نازل شده و آیات اولیه سوره «علق» را به آن‌حضرت تعلیم داد.[2] در این جریان، سه آیه یا پنج آیه اول سوره علق نازل شد.[3] بنابر این، اولین آیاتی که به پیامبر نازل شد، آیات اولیه سوره علق بود.

هیچکس در این موضوع تردیدی ندارد که ایشان در سامرا متولد شده‌اند و تا روز شهادت پدر بزرگوارشان، امام حسن عسگری (ع) در این شهر حضور داشتند و انسان‌های عادی با چشم ظاهر وجود نورانی مهدی فاطمه(عج) را مشاهده می‌کردند، هرچند همین مشاهده نیز برای افراد خاص بود. برای نمونه عمه بزرگوار ایشان حلیمه نیز چند بار امام زمان(عج) را بیشتر ندیدند و حتی یاران نزدیک امام دوازدهم نیز همین طور بودند.

در روایات اسلامی نقل شده که گروهی از مردم قبیله بنی‌عامر به خدمت پیامبر اکرم(ص) رسیدند و شروع به ستایش و مدح آن حضرت کردند. حضرت محمد(ص) فرمود: «سخن خود را بگویید، ولی مواظب باشید که شیطان شما را به زیاده‌روی در کلام وادار نسازد.» 

این پیام حاکی از آن است که اغراق و مبالغه در مدح و ثنا ممکن است از راه درست خارج شود و عنوان دروغ و تملق بر خود بگیرد. خاتم المرسلین(ص) در این حدیث به مسلمانان هشدار می‌دهند که حتی برای تمجید از شخصیت ایشان نیز زیاده‌روی نکنند و از ستایش بیهوده و تملق‌گویی بپرهیزند.

البته در مقولۀ تبیین مقام و منزلت حضرت معصومه سلام الله علیها باید گفت؛ معصومین علیهم السلام در اسلام همان چهارده نفرند و ما دلیل بر معصومیت غیر آنها نداریم.[2] لیکن باید برای عصمت مراحلی قائل گردید؛ نخست عصمت مطلق و دیگر، عصمت­ های نسبی که در واقع کریمۀ اهل بیت سلام الله علیها نیز دارای مراتبی از این مقام هستند.[3]

از جمله اعمال مستحب در این روز، دو نماز است. یکی برای کسب ثواب و غفران الهی، و دیگری علاوه بر درک ثواب، رسیدن به حاجت است. این دو نماز عبارت‌اند از:

وی افزود: این حدیث اهمیت والای غلبه بر نفس، گذر از خشم، تشویش و رسیدن به سلامت نفس را در اسلام نشان می‌دهد، تا جایی که امیر مؤمنان آن را پیروزی واقعی برشمرده‌اند.

الف. حسن بن محمد قمى می‌گوید: خبر دادند مرا بزرگان قم از آباء خود که وقتى مأمون حضرت رضا(ع) را در سال دویست هجرى به مرو براى ولایت عهدی خواست، در سال دویست و یک فاطمه خواهرش به قصد دیدار برادر خارج شد همین که به ساوه رسید، مریض شد، پرسید: «چقدر راه است بین ساوه و قم؟» گفتند: ده فرسخ فرمود: «مرا ببرید به قم» او را به قم بردند و در منزل موسى بن خزرج بن سعد اشعرى وارد شد.